Człowiek świadom swej odrębności musi zbudować nowe więzi ze swymi bliźnimi, od tego zależy jego zdrowie psychiczne. Bez silnych więzi afektywnych ze światem będzie cierpiał na ostateczną izolację i skrajne poczucie zagubienia. Ale te związki z innymi nawiązywać można na wiele rozmaitych i sprawdzonych sposobów. Można kochać innych, co wymaga niezależności i produktywności, albo jeśli poczucie wolności nie rozwinęło się dostatecznie, poprzestawać na więzi symbiotycznej - człowiek staję się wówczas częścią innych ludzi albo ich czyni częścią siebie. W takiej relacji symbiotycznej albo usiłuje on kontrolować innych (sadyzm), albo dąży do tego, by oni go kontrolowali (masochizm). Jeżeli nie potrafi zdecydować się ani na drogę miłości, ani symbiozy, może rozwiązać ten problem, nawiązując związki wyłącznie z samym sobą (narcyzm); wówczas sam staje się całym światem i kocha świat "kochając" samego siebie. Jest to częsty sposób radzenia sobie z potrzebą posiadania trwałych związków (zazwyczaj łączy się on z sadyzmem), ale jest to sposób niebezpieczny; w swych najbardziej skrajnych postaciach może prowadzić do różnych form szaleństwa. Ostatnią i najbardziej złośliwą postacią rozwiązania tego problemu (zazwyczaj występującą wraz ze skrajnym sadyzmem) jest dążenie do zniszczenia wszystkich innych. Jeżeli oprócz mnie nie będzie istniał nikt inny, nie będę musiał się nikogo obawiać, nie będę musiał z nikim wchodzić w żadne związki. Niszcząc świat, chronię się przed tym, by on mnie nie zniszczył.